سرِ کلاس درسِ امام‌حسن (ع) نشستن، کارِ هرکسی نیست!
آیت‌الله حائری‌شیرازی(ره) می‌فرمود:
«انسان‌ها باید سال‌ها سرِ‌کلاس امام‌حسین(ع) بشینن و درس‌آموزی کنن، تا لیاقتِ حضـور در کلاسِ امام‌حسن(ع) رو پیدا کنن..»
چرا؟
استاد شجاعی خیلی قشنگ، مطلب رو باز می‌کنن؛ میگن جنگ و جهاد ساده‌ست، عیانه، جایِ ابهام نداره، شفافه! اما این‌که در بزنگاه‌ها و وقتِ فتنه‌ها بتونی تشخیص بدی که چطور همراهِ امام‌ت باشی و چطور از امام‌ت پیروی کنی؛ چطور دفاع کنی و چطور سکوت کنی؛ کارِ هرکسی نیست.
اگه عنصرِ «بصیرت» و «ولایت‌پذیری» رو در خودت تقویت نکنی و ریشه‌هاش رو محکم نکنی؛ درگیر شبهه میشی؛ شبهه‌ای مثل اون سکانسِ سریال امام‌حسن [تنهاترین سردار] که سربازهایِ معاویه خونه‌‌هایِ مردم رو آتیش می‌زدن و اعتراف می‌کردن که «به ما گفتن لباسِ سربازهایِ ابامحمد رو بپوشید و بگید او ما رو مأمور کرده»، و حتی سخت‌تر… وقتی نتونی راست و درست رو تشخیص بدی، امر به منکر میشی! بجایِ یار، بارِ روی دوش میشی؛ تویِ سپاهِ خودی به اختلافات دامن میزنی، فریادِ مُذلّ‌المومنین سر میدی، و نهایتاً مخالفت با تصمیمِ امامِ خودت رو با فرود آوردنِ تیزیِ نیزه به پایِ امام‌ت در ساباط، ابراز می‌کنی…
سرِ کلاس درسِ امام‌حسن(ع) نشستن، کارِ هرکسی نیست!
امامِ مهربانِ ما!
امامِ غریب؛
حتی در خانه و بینِ اصحاب!
غریبِ دیروز و امروز…
سایه‌تون بر سرِ ما، قلبِ ما حرمِ شما،
که همیشه بر سر خوانِ کَرَم شماییم..
سلام بر شما و بر لبخندِ سرافرازِ علی و فاطمه؛ در هنگامهٔ طلوع‌تان.
ثبت دیدگاه