روایتی از زن‌های داعشی

کتاب «مهمان‌سرای بیوه‌های جوان؛ در میان زن‌های داعشی» نوشته آزاده معاونی با ترجمه محبوبه حسین‌زاده منتشر شد.
به گزارش علنی به نقل از ایسنا، این کتاب در ۴۴۹ صفحه با شمارگان ۱۰۰۰ نشخه و قیمت ۹۵ هزار تومان در نشر تاریخ ایران راهی بازار کتاب شده است.
در بخشی از مقدمه مؤلف خطاب به خوانندگان ایرانی می‌خوانیم:   اکنون که این کتاب را به زبان فارسی می‌خوانید، حدود یک سال از چاپ کتاب اصلی به زبان انگلیسی در پاییز سال ۲۰۱۹ گذشته است. مخاطبان این کتاب، غربی‌هایی هستند که تا امروز همچنان این سوال را می‌پرسند که چرا دخترانی با تمایلات مدرن غربی به خاطر آرمان‌شهر دروغین و ویران‌گری که به داعش تبدیل شد، از راحتی و آسایش خانه و وطن‌های‌شان دست کشیدند. این کتاب، و پژوهشی که برای تالیفش انجام شده، اثر برجسته‌ای درباره مشارکت زنان در داعش، و در نتیجه بنیانی برای بحث بیشتر درباره چگونگی مواجهه با مشکل آزاردهنده‌ای است که هنوز ۶۰ کشور در سراسر جهان با آن روبه‌رو هستند: سرنوشت زنان وابسته به داعش و کودکان‌شان.
در اوایل سال ۲۰۲۰، همچنان ۱۳۵۰۰ زن خارجی وابسته به داعش و کودکان‌شان در دو کمپ در شمال شرقی سوریه در بازداشت به سر می‌برند. کمپ بزرگ‌تر با نام الهول، فاجعه‌ای انسانی است لبریز از بیماری، محروم از کمک‌های شدیدا ضروری، و عرصه‌ای برای رویارویی‌های همیشگی خشن بین زنان وفادارمانده به داعش و نگهبانان کمپ. این زنان وفادار به داعش در چادرها دادگاه‌های شریعت را برگزار می‌کنند، زنانی را که کافر می‌نامند به قتل می‌رسانند، و از برادران‌شان در داعش می‌خواهند که برای آزادی‌شان اقدام کنند. غرب تا به امروز تا حدود زیادی نپذیرفته است که شهروندانش را که در این کمپ هستند، هم زنان و هم کودکان‌شان، به کشور بازگرداند. برخی کشورها مانند روسیه، قرقیزستان، و تعدادی از جمهوری‌های آسیای مرکزی عملکرد بهتری داشته‌اند. ایالات متحده، تحت فشار هم‌پیمانان کُردش در شمال شرق سوریه، که وظیفه مراقبت از این مراکز بازداشتگاهی را برعهده دارند، از اروپا خواسته است که شهروندانش را برگرداند، ولی اروپا سرسختانه موضعش را تغییر نداده است. بریتانیا به صورت قانونی، شهروندی بریتانیایی زنانش را لغو و آن‌ها را بی‌وطن کرده است، و بقیه کشورها هم فقط با برگرداندن کودکان یتیم، یا کودکان بدون مادران‌شان موافقت کرده‌اند. کُردها تحت تأثیر سیاست جداسازی اعضای خانواده قرار نگرفته‌اند، ولی بیش از پیش چاره‌ای جز موافقت با این گزینه ندارند.
 عراق که همچنان با بحران جابه‌جایی و آوارگی افراد در داخل کشور دست‌وپنجه نرم می‌کند، شاهد است که هزاران زن مظنون به وابستگی به داعش در شبکه ناهمگونی از کمپ‌ها در سراسر کشور زندگی می‌کنند. آن‌ها اغلب توسط جوامع‌شان طرد شده‌اند، و قادر نیستند برای خود و کودکان‌شان اوراق هویتی ملی بگیرند، در برابر استثمار جنسی آسیب‌پذیرند و قادر نیستند که به هیچ یک از خدمات دولتی، از خدمات بهداشتی درمانی تا آموزش برای کودکان‌شان، دسترسی داشته باشند، و این خطر وجود دارد که برای همیشه به محروم‌ترین طبقه اجتماعی تبدیل شوند.
تک‌تک زنان این کتاب واقعی هستند. من به دلیل حفظ حریم شخصی و تضمین امنیت، اسامی و جزئیات کوچکی از زندگی تعدادی از آن‌ها را نوشته‌ام. من کاملا به این موضوع واقف هستم که این داستان‌ها روایتی جامع و فراگیر از همه زنان داعش را بازگو نمی‌کند. اما تلاشم را کرده‌ام تا از نزدیک‌ترین زاویه دید به زنانی که با آن‌ها صحبت کرده‌ام، داستان‌هایشان را بنویسم، در عین حال که پیشینه‌ای فراهم کنم تا شاید اقدامات و کارهای‌شان قابل درک شود. این متن برای روشنگری است، و نه توجیه، و قضاوت در این مورد حق انحصاری خوانندگان است.
 انتهای پیام