داستان روباه و گرگ | هدیه نبودن هر لقمه چرب و نرم
روباهی در راهی، ماهی بزرگی دید. با خود اندیشه کرد این ماهی بزرگ در این راه چه می‌کند؟
از خوردن آن ترسید و سراغ گرگ نادانی رفت که در آن صحرا، خانه داشت و به او گفت: پسر عمو جان! غذای خوبی یافتم، دلم نیامد بدون شما آن را میل نمایم؛ پس شما را برای آن دعوت می‌کنم. گرگ نادان چون به مقصد رسید، روباه گفت: بفرما پسر عمو جان!
گرگ چون پا روی ماهی گذاشت از اطرافش، تور صیاد جمع شد و با ماهی به هوا رفت و ماهی از حلقۀ تور لیز خورد و با سر به زمین افتاد. روباه چون ماهی بر زمین دید، نزدیک شد و آن را میل نمود.
گرگ گفت: پسر عمو جان! ساعتی پیش که من در خانۀ خود آرمیده بودم، تو را میل به غذا نبود، حال چگونه تو را اشتهاء آمده است در حالی که من در تور گرفتار شده‌ام؟!
روباه گفت: پسر عموی عزیزم! کسی که تو را در تور کرده، قطعا فکر غذای تو هم هست. این من بدبخت هستم که مشتری و طالبی ندارم، پس ماهی از آن من است. چه کنم که نه تو را می‌توانم پایین بیاورم و از ماهی به تو بدهم و نه قدرت آوردن ماهی به آن بالا را دارم، مرا ببخش!!!
گرگ نادان از کلام روباه در شگفت شد و گفت: من در حیرتم، کنون که مرا گرفتار ساختی و صید خود براحتی از نادانی من به دام انداختی، این همه چاپلوسی تو برای چیست؟!
روباه گفت: پسر عموی عزیزم، هر عاقلی باید آینده‌نگر باشد. من باید مراقب خودم باشم که شاید روزی تو از آن تور به پایین آمدی و سراغ من گشتی….
این مَثَل بدان آوردم که بدانی هر لقمۀ چرب و نرمی که هدیه شود، از دوست داشتن ما نیست.
آب طلب نکرده همیشه مراد نیست، گاهی بهانه‌ای است که قربانی‌ات کنند.
و اگر با کسی دشمن شدیم برای روزی که شاید او را ببینیم، خال سفیدی هم بر خود در روابط دوستی‌مان با او به جای گذاریم و پیش‌بینی کنیم و همۀ درها را بر روی خود نبندیم.
ثبت دیدگاه