اوضاع تئاتر در ایران خصوصا در شهرستان‌ها قبل از کرونا هم چنگی به دل نمی‌زد؛ نه سهم چشمگیری در سفره فرهنگی مردم داشت و از تماشاگر آنچنانی خبری بود و نه از اسپانسر و کسب درآمد و نه حتی یک بلک باکس نقلی. حدود دو سال است که تمام فعالیت‌ها متاثر از کرونا است و تئاتر یکی از فعالیت‌هایی بود که شامل بیشترین محدودیت‌ها شد، هربار که موجی از کرونا رسید تئاتر را با خود به دوردست‌ها برد. حالا چند هفته‌ای می‌شود که تئاترها بصورت نصفه نیمه به صحنه برگشته‌اند تا یادمان بیندازند که در سبدهای خریدمان جای کالایی برای تغذیه روحمان خالی است، کالایی فرهنگی که کسانی آنرا در سخت ترین شرایط تولید و عرضه می کنند.
