فضيلت مرثيّه‌خوانى و گريه در رثاى امام حسين
يكى از اصحاب نزديك امام جعفرصادق عليه السلام به نام زيد شحّام حكايت كند:
روزى به همراه عدّه‌اى در محضر پربركت آن حضرت بوديم، يكى از شعراء به نام جعفر بن عفّان وارد شد و حضرت، او را نزد خود فرا خواند و كنار خود نشانيد و فرمود: اى جعفر! شنيده‌ام كه درباره جدّم، حسين عليه‌السلام شعر گفته‌اى؟
جعفر شاعر پاسخ داد: بلى، فدايت گردم.
حضرت فرمود: چند بيتى از آن اشعار را برايم بخوان.
همين كه جعفر مشغول خواندن اشعار در رثاى امام حسين عليه‌السلام شد، امام صادق عليه‌السلام به قدرى گريست كه تمام محاسن شريفش خيس گرديد؛ و تمام اهل منزل نيز گريه‌اى بسيار كردند.
سپس حضرت فرمود: به خدا قسم، ملائكه مقرّب الهى در اين مجلس حضور دارند و همانند ما، مرثيّه جدّم حسين عليه‌السلام را مى‌شنوند؛ و بر مصيبت آن بزگوار مى‌گريند.
آنگاه خطاب به جعفر بن عفّان نمود و اظهار داشت: خداوند، تو را به جهت آن كه بر مصائب حسين سلام‌اللّه عليه، مرثيّه‌سرائى مى‌كنى، اهل بهشت قرار داد و گناهان تو را نيز مورد مغفرت و آمرزش خود قرار داد.
بعد از آن، امام عليه‌السلام فرمود: آيا مايل هستى بيش از اين درباره فضيلت مرثيّه‌خوانى و گريه براى جدّم، حسين عليه‌السلام، برايت بگويم؟
جعفر بن عفّان شاعر گفت: بلى، اى سرورم.
حضرت فرمود: هركس درباره حسين عليه‌السلام شعرى بگويد و بگريد و ديگران را نيز بگرياند، خداوند او را مى‌آمرزد و اهل بهشت قرارش مى‌دهد.
منبع: اختيار معرفة‌الرّجال: ص ۲۸۹، ح۵۰۸
ثبت دیدگاه