از تبار غربت
اي زمين و آسمانها سوگوار غربتت
آفتاب آسمان سنگ مزار غربتت
بر جبين فصل‌ها هر يک نشان داغ توست
اي گريبان خزان چاک از بهار غربتت
يک بقيع اندوه و ماتم، يک مدينه اشک و خون
سينه هامان يک به يک آيينهدار غربتت
پاک شد آيينه از زنگ اي تماشاييترين
شستشو داديم دل را از غبار غربتت
شب سيهپوش از غم و اندوه بي‌پايان توست
شرمگين خورشيد از شب‌هاي تار غربتت
اي بقيعت عاشقان را کعبه‌ي عشق و اميد
سينه چاکيم از غم تو، بيقرار غربتت
شهر يثرب داغدار خاطرات رنج توست
خم شده پشت مدينه زير بار غربتت
از همه زخم زبان، تهمت، خيانت، از تو صبر
چشم تاريخ اشکبار روزگار غربتت
ميتپد دل‌هاي عاشق در هواي نام تو
با غمي خو کرده هر يک در کنار غربتت
کاش مي‌شد روشناي تربت پاک تو بود
چلچراغ اشک ما در شام تار غربتت
دايره در دايره پژواکي از اندوه توست
هيچ داغي نيست بيرون از مدار غربتت
دامن اشکي فراهم داشتم، يک سينه آه
ريختم در پاي تو، کردم نثار غربتت
آشناي زخم دل‌ها، غربت معصوم توست
من دلي دارم پريشان از تبار غربتت
▫️شاعر: سید مهدی حسینی
امام حسن مجتبی علیه‌السلام
ثبت دیدگاه