خواص خوراکی‌های سفره‌ی هفت سین؛ سین ششم: سرکه
سرکه، بهترین و فاضل‌ترین ترشی‌ها است. سرکه از انواع شیرینی‌ها یا میوه‌های شیرین همچون انگور (مویز)، سیب، خرما، عسل، شیره نیشکر، شیره انگور و … به دست می‌آید.
سرکه دارای دو جوهر (پایه) مختلف، یکی گرم (به دلیل ماده اولیه شیرینی که از آن تهیه شده است) و یکی سرد است و به همین دلیل، هم تیز و هم ترش است که هر دو لطیف هستند؛ البته سردی آن غالب است.
سرکه، بسیار نفوذ کننده و خشک کننده است، لذا برای نفوذ به بافت‌ها و نیز رفع ورم‌ها، آماس‌ها و ترشحات، به صورت موضعی، کاربرد فراوان دارد.
دهانشویه، مزمزه کردن و غرغره کردن با آن، مخصوصا اگر همراه با کمی نمک یا شبت باشد، باعث استحکام دندان‌ها و لثه‌ها شده و نیز منجر به رفع ترشحات و لایه‌های سفت شده چسبیده به حلق و لوزه‌ها یا دفع توده‌های سفید رنگ بدبو موجود در حفرات لوزه‌ها می‌شود.
بخور دادن سر و صورت با بخارات سرکه (در دمای اتاق یا کمی حرارت دادن سرکه)، باعث رقیق شدن ترشحات و باز شدن انسدادهای تشکیل شده در مجاری بینی، گوش (استاش: مجرایی که بین حلق و گوش میانی کشیده شده است) و سینوس‌ها شده؛ لذا منجر به پیشگیری و درمان انواعی از گوش درد، کم شنوایی، کیپی گوش و بینی، سینوزیت و اختلالات بویایی می‌گردد.
استفاده موضعی از آن، کمک به رفع سردرد‌های ناشی از گرمی می‌کند مخصوصا اگر همراه با روغن گل باشد.
سرکه مانع ریختن مواد زائد و بیماری‌زا به اعضای داخلی و مهم بدن (کبد، قلب، ریه، معده) می‌شود.
سرکه، تیزی و شدت گرمی صفرا و داغی خون و بدن را مخصوصا در فصول گرم، از بین برده و همچنین باعث نرم و رقیق کردن ترشحات بلغمی سفت شده در بدن و مجاری می‌گردد.
ثبت دیدگاه