عید نوروز

عید نوروز

▪️عالم ظاهر، رقیقه و سایه‌ای از عالم حقیقت و انسانیت است. بهار و تابستان و پاییز و زمستانِ طبیعت، سایه و رقیقه‌ای از بهار و تابستان و پاییز و زمستانِ عالم حقیقت و انسانیت است و چنان که اهل معرفت گفته‌اند:

▪️الظّاهِرُ عُنوانُ الباطِن
ظاهر، نشانه‌ای از باطن است.

▪️عالم ظاهر، عالم مَجاز و عالم باطنِ، عالم حقیقت است.

▪️و باز چنان که اهل معرفت فرموده‌اند:
المَجازُ قَنطَرَةُ الحَقیقَةِ
مَجاز، پلی به سوی حقیقت است.

▪️پس باید با مشاهدۀ فصول عالم طبیعت، به فصل‌های جهانِ جان و عالم حقیقت و انسانیت متوجّه شد و راه یافت.

▪️تولّد جسمانی بشر بهار، جوانی او تابستان، میانسالی‌اش پاییز و کهنسالی و مرگ جسمانی او زمستانِ طبیعت بشری است. سیر معنوی انسان نیز بهار و تابستان و پاییز و زمستانی دارد.

▪️بهار انسانیت، پس از سرد و خاموش شدن شراره‌ها و تعلّقات نفسانی انسان آغاز می‌شود و روز آغاز چنین بهاری، به حق روز نو است و الّا پیش از رسیدن به این روز، همۀ روزهای سال، یکسان و تکراری و ملالت آورند و نوروز، بی‌معنا و مصداق است.

▪️نوروز، روزی است که آنچه با رحمت رحمانیّۀ حضرت حق پدید آمده، به مدد رحمت رحیمیّه حقِّ متعال به نهایت کمال خود می‌رسد.

نوروز، روز بسم الله الرّحمن الرّحیم است.

نوروز، روز انسان کامل است و آن که به کمال انسانی راه یافت، حقیقت بسم الله الرّحمن الرّحیم در جانش محقّق شده و نوروزش فرا رسیده و حالش به أحسنُ‌الحال متحوّل گشته است. به چنین شخصی باید نوروز را تبریک گفت و جشن گرفتن و شادمانی کردن، زیبنده و سزاوار چنین شخصی است.

▪️آنچه به جبر در طبیعت رخ می‌دهد و انسان در وقوع آن نقشی ندارد، به انسان ربطی ندارد که انسان‌ها به خاطر آن جشن بگیرند و به یکدیگر تبریک بگویند. امّا آنچه به مدد حضرت حق، با حُسنِ اختیار و مجاهدت شخص، در جانش رخ می‌دهد، به حق جای شادمانی دارد و موفقیّت در آن را باید جشن گرفت و به یکدیگر تبریک گفت. عید فطر و عید قربان به همین خاطر عیدند و روز ولایت و غدیر به همین خاطر برای سرسپردگان به امیرالمؤمنین علی علیه‌السّلام، برترین اعیاد است.

▪️روز عید یعنی روز عود و بازگشت از مَجاز به حقیقت، از ظاهر به باطن، از غفلت به ذکر، از معصیت به طاعت، از زندگی طبیعی به حیات طیّبۀ انسانی و نهایتاً از ماسوی‌الله به الله، که انّا لله و انّا الیه راجعون. این رجعت و عود به اصل، به راستی عید است.

هر کسی کو دور ماند از اصل خویش
باز جوید روزگار وصل خویش

▪️همان‌طور که شب قدر، شبی است که شخص به منزلت و قدر انسان پی می‌برد و معرفت می‌یابد و نایل می‌شود و برای هرکس ممکن است در زمان خاصی از سال محقّق شود، در ماه مبارک رمضان، یا سایر ماه‌ها؛ نوروز هم یعنی روز نو، روز زنده شدن، روز شکوفایی و به گُل نشستن.

روز نوی عالم طبیعت، اوّل بهار است ولی روز نوی عالم انسانیّت وقتی است که شخص در حقیقت انسانی خود، بعد از موت اختیاری، به حیات طیّبۀ انسانی زنده شود و کمالات انسانی در او شکوفا گردد و درخت وجودش به گُل نشیند. با چنین روزی، بهار عالم انسانیّت برای شخص آغاز می‌شود و به حق، چنین روزی را باید عید شمرد و شادمانی کرد؛ ولو در میانۀ تابستان یا پاییز و یا زمستان طبیعت باشد.

▪️نوروز، روز پدیدار شدن و به ظهور رسیدن انسان کامل است و همان‌طور که این امر برای هرکس به صورت فردی ممکن است رخ بدهد و شخص به ظهور باطنی و فردی راه یافته و حقیقت انسان کامل و حجّت خدا را در جان خویش ملاقات کند. روزی که جهان بشری از ماسوی‌الله رو برگرداند و به خدا رو کند، نوروز و ظهور عمومی فرا می‌رسد و انسان کامل و حجّت خدا بر همگان ظاهر و پدیدار می‌شود. آن روز است که علم و حلم و همۀ کمالات انسانی در جهان به اوج خود می‌رسد و همۀ گنج‌های پنهانِ درونِ جان انسان‌ها و همۀ اولیائی که همچون گنج‌هایی در بین انسان‌ها مخفی و ناشناخته‌اند، پدیدار و شناخته می‌شوند و صلح و عدالت و معنویّت و محبّت، جهان بشری را فرا می‌گیرد.

▪️پروردگارا حقیقت نوروز را به ما بشناسان و مدد فرما که به نوروزمان راه یابیم و عیدِ عود ما به خودت را فرا رسان و ما را از برکات آن رخداد مبارک بهره‌مند گردان و توفیقمان ده که در نوروز سیر فردی‌ِمان، از دوستانمان با شیرینی‌های نیکی و احسان، خُلقِ خوش و روحیّات والا، و معرفت و یقین‌مان پذیرایی کنیم و آنان را بر سر سفرۀ دعاهای خیرمان مهمان کنیم.

▪️خداوندا، زمستان سرد و مرگبار جامعۀ بشری را به بهار ظهور حجّتت مبدّل فرما و عید نوروز جهان بشری را برسان و همۀ انسان‌ها را از برکات کمال‌آفرین زندگی در پرتو نظام مهدوی بهره‌مند فرما و در آن نوروز همگانی از همۀ انسان‌ها با شیرینی دیدار و وصال مولایمان حضرت بقیّه الله الاعظم ارواحنا فداه، پذیرائی نما.

آمین یا ربّ العالمین

استاد مهدی طیّب ۱۳۸۹/۱/۱۹