زيباترين نوع حرف زدن؛ با چشم ها همديگر را دیدن و با قلب ها با هم حرف زدن
روزی معلم از دانش آموزانش پرسيد:
آيا مي دانيد چرا وقتي انسان ها با هم دعوا مي کنند سر يکديگر داد مي زنند؟
يکي گفت: شايد به اين خاطر که مي خواهند سخن خود را به هم بقبولانند.
يکي ديگر گفت: شايد مي خواهند بگويند زور من بيشتر است.
و هر کدام چيزي گفتند…! ولي هيچ کدام جواب معلم نبود.
معلم سخنش را ادامه داد و گفت:
وقتي آدم ها با هم دعوا مي کنند قلب هايشان از هم دور مي شود.
وديگر صداي همديگر را نمي شنوند. به همين خاطر بر سر هم داد مي زنند.
در واقع جسم هاي آنها به هم نزديک است ولی قلب ها دور!
ولي وقتي قلب ها به هم نزديک باشد ديگر احتياجي به داد زدن نيست.
احتياجي به نزديک بودن هم نيست.
حتي گاهي احتياج به حرف زدن هم نيست.
اگر دو نفر که همديگر را دوست دارند پيش هم باشند،
فقط با چشم هايشان همديگر را مي بينند و با قلب هايشان با هم حرف مي زنند.
ديگر زبان به کار نمي آيد.
و اين زيباترين نوع حرف زدن است…
ثبت دیدگاه