سعادت دنیا و سعادت و نیک‌بختی سرای دیگر
آقا امیرالمومنین(علیه السلام):
روزی رسول‌خدا(صلی الله علیه و آله)، سراغ مردی از اصحاب را گرفت و پرسید: فلانی در چه حال است؟ گفتند: مدتی است رنجور و بیچاره شده، و چونان مرغ بال و پرشکسته، زار و پریش گشته (و زندگانی به سختی می‌گذراند).
حضرت (به حال او ترحم کرد و) برخاست و به قصد عیادت او روانه منزل وی شد.
مرد بیمار و گرفتار واقعاً رنجور و مبتلا گشته بود و پیامبر خدا(ص) به فراست دریافت که بیماری و ابتلای او مستند به یک امر عادی نیست.
این بود که از وی پرسید: آیا در حق خود نفرین کرده‌ای؟
🔺بیمار، فکری کرد و گفت: بله، همین طور است. من در مقام دعا گفته بودم: پروردگارا اگر بناست، در جهان آخرت، مرا به خاطر ارتکاب گناهانم کیفر دهی، از تو می‌خواهم که در کیفر من تعجیل فرمایی و آن را در همین جهان قرار دهی….
رسول خدا(ص) فرمود: ای مرد! چرا در حق خود چنین دعایی کردی؟! مگر چه می‌شد، از پروردگار (کریم)، هم سعادت دنیا و هم سعادت و نیک‌بختی سرای دیگر را خواستار می‌شدی و در نیایش خود این آیه را می‌خواندی:
“ربنا آتنا فی الدنیا حسنه و فی الاخره حسنه و قنا عذاب النار” پروردگارا! ما را از نعمت‌های دنیا و آخرت، بهره‌مند گردان و از شکنجه دوزخ نگاه‌دار. (سوره بقره 201:2)
مرد مبتلا، دعا را خواند و صحیح و سالم گشت و با سلامتی بازیافته همراه ما از منزل خارج شد.
احتجاج، ص 223؛ بحار، ج17، ص293
ثبت دیدگاه