لذت عارف از طبیعت

لذت عارف از طبیعت

🔹 وقتی انسان به آب نگاه می‌کند یا به گیاه نگاه می‌کند یا به درخت نگاه می‌کند، این نگاه طبیعی لذتش بیشتر از لذت عادی است؛ ولی نگاه‌ها فرق می‌کند. آن کسی که رهگذر عادی است، یک نحوه لذّت می‌برد؛ امّا اگر کسی مهندس کشاورزی باشد یا زمین‌شناس باشد، از کیفیت جوشش آب یا پرورش گیاه آشنایی کامل داشته باشد که ده‌ها علل و عوامل طبیعی هماهنگند تا یک چشمه‌ای بجوشد و یک گیاهی سبز بشود، لذت بهتری می‌برد.

🔹 امّا وقتی یک عارف نگاه می‌کند به این آب و به آن سبزه؛ او لذتش بیش از همه این‌هاست. او آثار آفریدگار را در آفریده‌اش مشاهده می‌کند، لذا می‌شود (آیه)؛ آیه یعنی (علامت)، (نشانه).
یک رهگذر عادی، سبزه می‌بیند یا آب می‌بیند، آیت و علامت نمی‌بیند؛ امّا یک عارف، آیت می‌بیند، علامت می‌بیند، نشان دوست می‌بیند، علامت آفریدگار می‌بیند؛ و این علامت پیام دارد، پیام آفریدگار را به بیننده می‌رساند.

آیت الله‌العظمی جوادی آملی

مستند حدیث سرو ـ دماوند ـ تابستان ۱۳۸۶.