قصه‌های زندگانی امام زمان(عج)
باران مهر و کرامت
یکی از استادان و نویسندگان اهل تسنن، کتابی علیه مذهب تشیع نوشته بود و مطالب آن را در مجالس و سخنرانی‌های خود برای دیگران می‌خواند؛ اما از بیم آنکه دانشمندان شیعه بر آن کتاب، نقد و ردّ بنویسند، کتاب را به دست کسی نمی‌داد.
علامه‌ی حلی از این مسأله آگاه شد و برای دسترسی به آن کتاب، تدبیری اندیشید. وی مدتی در مباحث درسی آن استاد و نویسنده شرکت کرد. آنگاه با واسطه قرار دادن و استناد به رابطه‌ی استاد و شاگردی، از نویسنده درخواست کرد، کتابش را به عنوان امانت در اختیار بگیرد.
آن مرد که نمی‌خواست دست رد به سینه علامه بزند، گفت:
می‌دانی، من سوگند خورده‌ام که این کتاب را بیش از یک شب به کسی ندهم!
علامه‌ی حلی همین را نیز غنیمت شمرد و کتاب را یک شبه امانت گرفت.
او قصد داشت به رونویسی مطالب کتاب بپردازد تا در فرصتی مناسب، بتواند ردیه‌ای برای آن بنگارد.
البته روشن بود که در یک شب نمی‌توانست همه‌ی نوشته‌های آن کتاب را دوباره‌نویسی کند. با این همه، فکر کرد بهتر است تا جایی که می‌تواند این کار را انجام دهد. با این اندیشه، علامه به خانه رفت و مشغول نسخه‌برداری و نوشتن از روی کتاب شد. شب داشت به نیمه می‌رسید که علامه، احساس خستگی شدیدی کرد و خواب، اندک اندک به سراغش آمد. در همین هنگام درِ خانه‌اش به صدا در‌آمد و مردی به عنوان مهمان نزد او آمد. اندکی بعد هم وقتی علامه را به شدت مشغول نوشتن دید، رو به وی کرد و گفت:
_ یا شیخ! نوشتن ادامه‌ی کتاب را به من واگذار و خودت به استراحت بپرداز!
علامه، کتاب را به وی سپرد و به سبب خستگی به زودی خوابش برد.
هنگامی که برای ادای نماز، دیده از خواب گشود، به یاد آن کتاب افتاد و بسیار نگران شد! هم از این روی با شتاب به سراغ کتاب رفت و به بررسی آن پرداخت و با نهایت شگفتی دید که همه‌ی مطالب کتاب، رونویسی شده است!
بدین گونه، مولای ما به یاور خویش مدد رساندند و عنایت خود را به علامه‌ی حلی نشان دادند.
برگی از کتاب امام زمان (عج)، صفحه ۱۰۵،۱۰۶،۱۰۷
ثبت دیدگاه