فلسفه عزاداری
* گریه، نشانه‌ی عاطفه، عشق، سوز و معرفت است. خداوند مهربان در قرآن درباره دختری روضه می‌خواند، آن هم دختر کافری که در زمان جاهلیت زنده به گور شده است، در آیه ۹ سوره تکویر می‌فرماید: «بأی ذنب قتلت: به چه گناهی کشته شد؟» ما هم از خداوند یاد گرفتیم که درباره مظلومان روضه بخوانیم و درباره امام حسین علیه‌السلام روضه می‌خوانیم و می‌گوییم به چه گناهی کشته شد؟
* خداوند در آیه ۴ سوره بروج از جنایتکارانی که قبل از اسلام، مؤمنین را در گودال ریخته و در آتش می‌سوزاندند، با کلمه مرگ بر اصحاب الأخدود یاد کرده است. بنابراین اینکه ظالمان عالم مثل دولت‌های ظالم در جهان را با مرگ بر آنها یاد می‌کنیم کاری خدایی و قرآنی است.
* در روایات داریم زمین و آسمان برای امام حسین علیه‌السلام گریه کرد. بعد از آنکه ۷۲ نفر از یاران پیامبر در جنگ احد به شهادت رسیدند در زمان پیامبر در خانه‌ها عزاداری شد معلوم می‌شود اقامه عزاداری برای شهید از زمان پیامبر صلی الله علیه و آله بوده است. امام صادق علیه‌السلام به شاعری فرمود: شنیده‌ام مرثیه می‌خوانی؟ گفت: بله فرمود: بخوان. امام آن‌گونه گریه کرد، که از کوچه صدای حضرت شنیده می‌شد.
* خداوند در قرآن به پیامبرش می‌فرماید: یاد ابراهیم و مریم را زنده بدار «و اذکر فی الکتاب مریم»، «و اذکر فی الکتاب إبراهیم». بنابراین عزاداران، نوعی پیروی از پیامبر در ذکر فداکاری امام حسین علیه‌السلام و یاران با وفای اوست. عزاداری و ذکر فضایل اهل بیت علیه‌السلام، نمونه‌ای از یاد نیکی است که خدا به پیامبر اسلام صلی علیه و آله و سلم در قرآن می‌فرماید: «و رفعنا لك ذکرک». توجه دل‌ها به اهل‌بیت، نمونه‌ای از دعای حضرت ابراهیم علیه‌السلام است که از خدا خواست تا دل‌های مردم را به سوی خاندانش سوق دهد «فاجعل افئدة من الناس تهوی إلیهم- آیه ۳۷ سوره ابراهیم»
* عشق به اهل بیت، مصداق روشن وعده‌ای است که خداوند به مؤمنین داده است که در آیه ۹۶ سوره مریم می‌فرماید: «إن الذین ءامنوا و عملوا الصالحات سیجعل لهم الرحمن ودا: همانا کسانی که ایمان آوردند و کارهای شایسته انجام داده‌اند، به زودی خدای رحمان برای آنان محبتی در دل‌ها قرار می‌دهد»
📚 حماسه حسینی در پرتو قرآن
ثبت دیدگاه