شرح حکمت ۲۱۳ نهج‌البلاغه
بهترين راه آرامش:
امام علی(عليه‌السلام)، در اين گفتار حكيمانه‌اش، دستور بسيار خوبى براى تحصيل آرامش در زندگى مى‌دهد و مى‌فرمايد: «چشم خود را بر خاشاك و رنج‌ها فرو بند تا هميشه راضى باشى»؛ (أَغْضِ عَلَى الْقَذَى وَ الاَْلَمِ تَرْضَ أَبَداً).
«أَغْضِ» از ريشه «اغضاء» به معناى نزديك كردن پلك‌هاى چشم به يكديگر است بى آنكه كاملاً آن را ببنديم، از اين رو آن را در فارسى به فرو بستن ترجمه مى‌كنند.
«قَذَى» به معناى خاشاك و اشياى ريزى است كه در چشم مى‌افتد و چشم را ناراحت مى‌كند و «أَلَم» به معناى درد و رنج است.
اشاره به اين كه زندگى انسان در اين جهان به هر حال، آميخته با ناراحتى‌هايى است و شايد هيچ كس را نتوان پيدا كرد كه از چيزى ناراحت نباشد؛ گاه مشكلاتى براى خود مى‌بيند و گاه براى فرزندان و بستگان، يا دوستان، يا همشهريان، يا هموطنان و امثال آن.
و اگر انسان، تاب تحمل هيچ مشكلى را نداشته باشد و در برابر هر مشكلى بى‌تابى و جزع و فزع كند، هرگز رضايت خاطر و آرامش روح پيدا نخواهد كرد.
بنابراين انسان بايد صبور و شكيبا و داراى تحمل باشد تا بتواند آرامش خود را در زندگى حفظ كند و از حيات خود راضى و از نعمت‌هاى پروردگار خشنود باشد و گرنه اين بى تابى‌ها ممكن است سر از شكايت از پروردگار در آورد و سعادت انسان را بر باد دهد.
کسى که نسبت به عیوب دوستش، اغماض نداشته باشد، از دنیا مى‌رود در حالى که دائماً در حال سرزنش کردن است.
امام باقر(علیه‌السلام) فرمودند؛ بیشترین بهشتیان افراد کم خرد هستند». راوى عرض مى‌کند: منظورتان ابلهان و افراد مجنون و بیمار است؟
امام(علیه‌السلام) مى‌فرماید: «نه»، منظورم کسانى است که در برابر عوامل ناراحتى، تغافل مى‌کنند و خود را به بى‌خبرى مى‌زنند.
ثبت دیدگاه