شرح آیه ۱۴۳ سوره مبارکه اعراف

شرح آیه ۱۴۳ سوره مبارکه اعراف

🔸 إنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذينَ إِذا ذُکِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَ إِذا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ آياتُهُ زادَتْهُمْ إيماناً وَ عَلي‏ رَبِّهِمْ يَتَوَکَّلُونَ.

🔹 مؤمنان، تنها کسانی هستند که هرگاه نام خدا برده شود، دل‌هاشان ترسان می‌گردد و هنگامی که آیات او بر آنها خوانده می‌شود، ایمانشان فزونتر می‌گردد و تنها بر پروردگارشان توکل دارند.

⬅️ سوره انفال، آیه ۲

———–

🔸 التوحید عن أبی بصیر عن الإمام الصادق (ع)، قال: قُلتُ لَهُ: أَخبِرنی عَنِ اللّهِ عزوجل هَل یراهُ المُؤمِنونَ یومَ القِیامَةِ؟
قالَ: نَعَم، و قَد رَأَوهُ قَبلَ یومِ القِیامَةِ.
فَقُلتُ: مَتی؟
قالَ: حینَ قالَ لَهُم: «أَلَسْتُ بِرَبِّکمْ قَالُواْ بَلَی». ثُمَّ سَکتَ ساعَةً، ثُمَّ قالَ: و إِنَّ المُؤمِنینَ لَیرَونَهُ فِی الدُّنیا قَبلَ یومِ القِیامَةِ، ألَستَ تَراهُ فی وَقتِک هذا؟
قالَ أبو بَصیرٍ: فَقُلتُ لَهُ: جُعِلتُ فدِاک! فَأُحَدِّثُ بِهذا عَنک؟
فَقالَ: لا، فَإِنَّک إِذا حَدَّثتَ بِهِ فَأَنکرَهُ مُنکرٌ جاهِلٌ بِمَعنی ما تَقولُهُ، ثُمَّ قَدَّرَ أنَّ ذلِک تَشبیهٌ کفَرَ، و لَیسَتِ الرُّؤیةُ بِالقَلبِ کالرُّؤیةِ بِالعَینِ، تَعالَی اللّهُ عَمّا یصِفُهُ المُشَبِّهونَ وَالمُلحِدونَ.

🔹 التوحید ـ به نقل از ابوبصیر ـ: به امام صادق (علیه‌السلام): گفتم: بفرمایید که آیا مؤمنان در روز قیامت، خداوند عزوجل را می‌بینند؟

فرمود: «آری. پیش از روز قیامت هم، او را دیده‌اند».

گفتم: کی؟

فرمود: «آن‌گاه که به آنان فرمود: «آیا من پروردگار شما نیستم؟ گفتند: آری». سپس لحظاتی سکوت کرد و بعد فرمود: «مؤمنان، او را در همین دنیا، پیش از روز قیامت می‌بینند. آیا تو هم اینک او را نمی‌بینی؟».

گفتم: قربانت گردم! این [مطلب] را از قول شما نقل کنم؟

فرمود: «نه؛ زیرا اگر نقل کنی و شخصی که معنای سخن تو را نمی‌فهمد، انکارش کند و آن را تشبیه بداند، کافر می‌شود. دیدن با دل، چون دیدن با چشم نیست. خدا منزّه است از آنچه تشبیه‌کنندگان و مُلحدان، وصفش می‌کنند».

———–

🔸 پيامبر خدا صلى‌الله عليه و آله: خداوند متعال مى‌فرمايد:

« لاَ يَزَالُ عَبْدِي يَتَقَرَّبُ إِلَيَّ بِالنَّوَافِلِ مُخْلِصاً لِي حَتَّى أُحِبَّهُ فَإِذَا أَحْبَبْتُهُ كُنْتُ سَمْعَهُ اَلَّذِي يَسْمَعُ بِهِ وَ بَصَرَهُ اَلَّذِي يُبْصِرُ بِهِ وَ يَدَهُ اَلَّتِي يَبْطِشُ بِهَا إِنْ سَأَلَنِي أَعْطَيْتُهُ وَ إِنِ اِسْتَعَاذَنِي أَعَذْتُهُ. »

🔹 بنده من با خواندن نمازهاى نافله و مستحب در صورت خلوص نيت كه قصدش فقط‍‌ تقرب بمن باشد تقرّبى بمن پيدا مي‌كند تا محبوب من مى‌شود و او را دوست مي‌دارم و هرگاه محبوب و دوست من شد از دريچۀ چشم و گوش خود آنچه من مى‌بينم و مي‌شنوم مي‌بيند و مي‌شنود و نيروى دست او نيروى خدائى مي‌گردد، و چنين بنده‌اى هرچه بخواهد و درخواست كند باو عطا مي‌كنم، و اگر بمن پناه آورد او را پناه مي‌دهم.