آخر این جاده می‌رسد به حسین
در این زمانه‌ی در شهر خود غریب شدن
خوشا به دوست رسیدن، خوشا حبیب شدن
بیا به سر بدویم این مسیر را زیباست
به‌قصد کشته‌شدن در برش، رقیب شدن
بخواه تا که بمیریم، در معیّت عشق
کم است صاحبِ یک جان بی‌شکیب شدن
بیا که می‌بردت روی شاخه‌های بهشت
میان معرکه همراه عطر سیب شدن
برای شکوه‌ی از میله‌های دنیا نه
خوش است از غم آن یار عندلیب شدن
اگر که آخر این جاده می‌رسد به حسین
چه غم ز خسته و بیمار و بی‌طبیب شدن
خوشا اگر نرسیدن، ز وصل حرف زدن
به شوق گفتنِ از کربلا خطیب شدن
✍️ اعظم سعادتمند
ثبت دیدگاه