اتاق سی پی آر
“سی.پی.آر ” بیمارستان، جای جالبیست.
آدم‌هایی که بیرون از آن تند و تند قدم می‌زنند، گریه می‌کنند،
دعا می‌کنند، حالشان بهتر از بیماری که برای زنده ماندن با دستگاه شوک دست و پنجه نرم می‌کند نیست.
آدم‌های بیرون از اتاق از یک چیز می‌ترسند؛ از “نبودن” !
از نزدن ضربان قلب عزیزترین شخص دنیایشان، از جای خالیه یک آدم.
اتاق شوک جای بد و جالبیست، تمام قول‌های عالم پشت دَرش داده می‌شود، تمام خاطرات مرور می‌شود! تمام خوبی‌هایش یادآوری می‌شود!
حالا چشمتان را ببندید. بدترین آدم زندگیتان را درون این اتاق تصور کنید.
فرض کنید تنها کسی هستید که او دارد، به خوبی‌هایی که قبلا به شما کرده فکر کنید، به جای خالیش.
نبود آدم‌ها را هیچ کینه‌ای پر نمی‌کند!
لطفاً در زندگیتان یک اتاق سی پی آر، یک اتاق شوک داشته باشید
و خوبی‌های آدم‌های بدِ دنیایتان را احیا کنید.
بعضی روزها امروزمان به فردا نمی‌رسند.
دکتر محبی (فوق تخصص قلب)
ثبت دیدگاه