تعلق به یک تسبیح

تعلق به یک تسبیح

⭕️امام خمینی(ره): گاهی تعلق به یک “تسبیح” آدم را به جهنّم می‌برد!

🔸حجت‌الاسلام محمد علی رحمانی، با ذکر خاطره‌ای از یادگار امام مرحوم حاج سید احمد خمینی می‌گوید: یک وقتی ما در جایی بودیم، داشتیم با هم صحبت می‌کردیم، حاج احمد آقا، تسبیح من را گرفتند و مشغول ذکر شدند. بعد از آن مثل اینکه یادشان می‌رود که تسبیح را به من برگردانند؛ من زودتر از ایشان به منزل یکی از دوستان رفتم. این تسبیح داخل جیب قبای ایشان ماند. ایشان هم بعد از آمدن به منزل، قبایشان را عوض می‌کنند و قضیّه فراموش می‌شود. من مدّت یک ماه دنبال تسبیحم بودم؛ از من می‌پرسیدند: چی شد؟ شما آن شب دست من دادید بعد چی شد؟ شاید برداشتید یا جا گذاشتید! با این حال من هم زیاد رویم نمی‌شد که به ایشان بگویم، دست شما بود. چون ایشان گفته بود من هرچه نگاه کردم تسبیح شما را ندیدم. یک ماه یا بیشتر از یک ماه گذشت، روزی ایشان اتّفاقی، آن را در قبا و لباسی که می‌پوشند و خدمت امام می‌روند، پیدا می کنند. حالا یا گزارشی بوده، سؤالی بوده، من نمی‌دانم. خدمت امام که می‌رسند دست می‌برند داخل جیبشان، یک دفعه تسبیح را در می‌آورند که دستشان بگیرند، تسبیح را که نگاه می‌کنند، ماجرا به یادشان می‌آید و به حضرت امام عرض می‌کنند: آقا، چقدر خوب شد این پیدا شد. این تسبیح، مال فلانی است و یک ماه، یک ماه و نیم است داخل جیب این قبای من بوده است. من هم آن را نپوشیده بودم؛ ایشان خیلی دنبال تسبیحش است.
آقا فرموده بودند “به فلانی بگویید که تسبیحِ خوب داشتن خوب است، اشکال ندارد تسبیح خوب داشته باشید” حال تسبیح من هم تسبیح خوبی نبود؛ امّا خوب آنچه که مهم است این است که بگویید تعلّق به این‌طور چیزها پیدا نکنند و فرموده بودند که گاهی یک “تسبیح”، تعلّق به یک تسبیح “بی‌ارزش” در دنیا، آدم را به جهنّم می‌برد و حاج احمد آقا ضمن این که تسبیح ما را می‌دادند، فرموده‌ی حضرت امام را نقل فرمودند و اضافه کردند بعد امام به خود من هم خطاب کردند و گفتند: “احمد، آدم از مواهب طبیعت تا آنجایی که مشروع است و ممکن است استفاده می‌کند؛ امّا نباید به این‌ها دل ببندد” و بعد نقل فرموده بودند از یکی از مشایخ بزرگوار خودشان که چطور به واسطه علاقه بیش از حد به فرزند و این نعمتی که نعمت الهی بود، و بعد از دستشان رفته بود؛ چطور در اواخر عمر، در آن لحظات سکرات موت با یک وضع بسیار بدی از دنیا رفت. ایشان فرمود: علّتش این تعلّق است.
حاج احمد آقا هم این‌ها را از امام خوب گرفته بود و خودشان هم واقعاً همین‌طور بودند و تعلّق به این‌طور چیزها نداشتند.
آن‌هایی که از نزدیک دیده بودند که نه لباس گرانی می‌پوشید، نه تقیّدی و دلبستگی به لباس گران‌قیمت داشتند.