تشخیص ضرر داشتن و یا ضرر نداشتن روزه

تشخیص ضرر داشتن و یا ضرر نداشتن روزه

کسی که می‌داند یا اطمینان دارد روزه برای او ضرر قابل توجّهی ندارد، هر چند پزشک بگوید ضرر دارد، یا کسی که یقین یا گمان دارد یا احتمال عقلایی می‌دهد که روزه برایش ضرر قابل توجهی دارد، هر چند پزشک بگوید ضرر ندارد، وظیفه‌اش چیست؟

تشخیص ضرر داشتن و یا ضرر نداشتن با خود مکلّف است.

اگر بیمار با علم و اعتقاد به ضرر، به امید عدم ضرر به قصد قربت، روزه گرفت و بعد کشف شد که روزه برایش ضرر نداشته است، حکم روزه‌اش چیست؟

▫️آیات عظام امام، خوئی، وحید، تبریزی: روزه‌اش صحیح است.

▫️آیةالله بهحت: احتیاط واجب، قضا کند.

▫️آیةالله سیستانی: اگر ضرری که به آن اعتقاد داشته، موجب هلاکت یا نقص عضو می‌شده، روزه‌اش باطل، وگرنه چنانچه رجاء گرفته باشد، روزه‌اش صحیح است‌.

اگر شخص عقیده‌اش این است که روزه برایش ضرر ندارد و بعد از مغرب بفهمد روزه برای او ضرر داشته، حکم روزه‌اش چیست؟

▫️آیات عظام امام، وحید، زنجانی، نوری: باید قضای آن را به جا آورد.

▫️آیات عظام سیستانی، تبریزی، صافی، فاضل، مکارم: بنا بر احتیاط واجب باید قضای آن را به جا آورد.