تحلیل عرفانی عید فِطر
فِطر به معنای “گشودن” یا “بازکردن” است و در فرهنگ عرفانی نیز معنای خاصی متناسب با عید فطر دارد. فِطر یعنی انسان روزه‌دار به فطرت خودش بازگردد، یعنی با این روزه که هم ظاهری بود و هم باطنی و همه‌ی وجودت امساک داشت، وارد عید فطر و رجوع به فطرت شدی. چون یک ماه امساک کردن یعنی ترک تعلق از نفسانیات، شهوات، تمایلات غیر الهی که این امساک، انسان را پاک می‌کند و بازگشت انسان به اصلش هست.
روح و جان مومنی که امساک واقعی کرده در عید فطر، شکفته می‌شود و پر از ریحان و عطر و گل و لاله معنوی خواهد شد و به اصطلاح، فطرتش شکوفا می‌شود.به عبارت دیگر فطر یعنی جان سالک روزه‌دار بعد از یک ماه ریاضت شرعی، شکفته شده و دریچه قلب او به سوی ملکوت، گشوده شود و انوار حق متعال را مشاهده کند و با تجلیات فعلی و اسمایی و صفاتی و بلکه تجلیات ذاتی خدای تبارک و تعالی مواجه شود.
البته هر روزه‌داری بعد از یک ماه روزه گرفتن به قدر کیفیت روزه‌ای که در ماه مبارک رمضان داشته است بهره می‌برد و به همان میزان، فطر برایش در عید فطر اتفاق می‌افتد و دستش خالی نمی‌ماند. ولی باید توجه داشت که فطر حقیقی و عید واقعی و رجوع تام به فطرت فقط برای روزه‌دار عارف محقق می‌شود که خدای متعال، عیدی او را داده و بنده روزه‌دار عارف خود را در بر خودش جای می‌دهد و او را به فوز لقاءالله می‌رساند.
و بنده عارف در این حالت چنان مسرور است و چنان بهجت و انبساط روحی دارد که سر از پا نمی‌شناسد، و چرا اینطور نباشد در حالیکه عارف به نگاهی از سوی محبوب خود(یعنی خدای متعال) جان می‌دهد. چه رسد به اینکه یار او را بپسندد و در کنارش نهد!!! طوبی لهم.
ثبت دیدگاه