بخشنده‌ترین مردم

بخشنده‌ترین مردم

امام حسین (علیه‌السلام) فرمودند:

اِنَّ اَجوَدَ النّاسِ مَن اَعطی مَن لایَرجوهُ.

🔹بخشنده‌ترین مردم کسی است که به کسی عطا کند که امید بخشش از او ندارد.

بحارالانوار، ج۴۴، ص ۱۲۱

شرح حدیث:

🔸گاهی کسی درخواست می‌کند و عطا می‌کنیم. این یک مرتبه از سخاوت است.

🔸گاهی پیش از آنکه شخص نیازمند زبان به درخواست بگشاید، حاجت او را می‌دانیم و عطا می‌کنیم. این مرتبه‌ی والاتری از بخشندگی است.

🔸همچنین، گاهی کسی به عطای دیگری چشم امید دوخته است و او کمکش می‌کند. این حدّ معمولی کرم و بزرگواری است.

🔸گاهی بی‌آنکه امید داشته باشد، می‌بخشد. این سخاوت، برتر و ارزشمندتر است.

🔸خداوند متعال، بخشش خود را به همگان می‌رساند؛ چه کسی که او را بشناسد یا نشناسد و چه از او بخواهد یا نخواهد. سفره‌ی رزق الهی برای همه گسترده است (دعای ماه رجب: «یا من ارجوه لکل خیر… یا من یعطی من لم یسأله و من لم یعرفه») این است که خدا را «أجود الأجودین» می‌نامیم؛ یعنی از همه‌ی بخشندگان بخشنده‌تر است.

🔸در میان مردم هم بخشنده‌ترین فرد، کسی است که دامنه‌ی عطایش چنان گسترده باشد که به آنان هم که از او انتظار بخشش ندارند، برسد؛ مثل باران باشند و ببارند و مثل ابر باشند و سایه گسترند.

             مرد باید ز پی نفع رسانیدن خلق به ره دولتِ ارباب کرم جا گیرد

       روز و شب می‌گذراند ز خطر مردم را بی‌سبب نیست که کشتی لبِ دریا گیرد (فیضی دکنی.)

🔸امام صادق (علیه‌السلام) گاهی در دل شب‌های تاریک، بار نان و خرما به دوش می‌کشید و در مناطق محروم، سراغ بینوایان می‌رفت و بی‌آنکه او را بشناسند، در حالی‌که خواب بودند، آهسته گرده‌های نان را زیر سرشان می‌گذاشت و رد می‌شد.

🔸این نهایت بخشندگی خالصانه است.

🔸بکوشیم از دست ما خیری به بندگان خدا برسد.

منبع: حکمت‌های حسینی، جواد محدثی