علنی به نقل از ایسنا/لرستان نائب رئیس اتاق بازرگانی ایران گفت: امروزه در کشور مسائلی مطرح می شود که اقتصاد و سیاست را درگیر با یکدیگر دانسته و حل مشکلات اقتصادی را در گرو حل مسائل سیاسی می‌دانند، که این موضوع جای بحث دارد که بدانیم اولویت ما اقتصاد است یا سیاست؟
حسین سلاحورزی در گفت‌وگو با علنی به نقل از ایسنا اظهار کرد: این روزها در افکار عمومی و به ویژه در مجامع و شبکه روابط فعالان و صاحب‌نظران اقتصادی، این سؤال بسیار شنیده می‌شود که عبور اقتصاد ایران از بحران فعلی بیشتر وابسته به حل معضلات ساختاری نظام اقتصادی است یا گره گشایی از وضعیت روابط بین‌المللی کشور؟
وی ادامه داد: در این زمینه نظرات متنوعی طرح شده و به نظر می‌رسد هریک گوشه‌ای از حقیقت را در خود دارد، کنار هم قرار دادن این نظرات می‌تواند تصویر کامل‌تری از موضوع به ما ارائه کند.
سلاحورزی با اشاره به اینکه اولین گروه طرفداران اولویت گشایش بین‌المللی هستند که استدلال‌های آن‌ها دو نکته بسیار عمیق و اساسی در خود دارد، عنوان کرد: نکته نخست اینکه در دنیای امروز و عصر اقتصاد دانش‌بنیان، موضوع تقسیم کار تخصصی و صرفه ناشی از مقیاس در سرمایه‌گذاری برای توسعه دانش و فناوری، موتور محرکه اصلی تولید ثروت است.
نائب رئیس اتاق بازرگانی ایران با اشاره به اینکه نشان آشکار این ادعا رشد دو برابری ارزش تجارت جهانی نسبت به رشد اقتصادی جهانی است، تصریح کرد: در واقع این گروه می‌گویند در میان‌مدت و درازمدت، بدون روابط بین‌المللی مؤثر و توسعه تولید صادرات محور، مردم و کشور، لاجرم به صورت نسبی در مقایسه با سایر جهان فقیرتر خواهند شد و این مدعا کاملاً منطبق با منطق اقتصادی و عقل سلیم است.
وی ادامه داد: نکته دوم در استدلال این گروه این است که در جهان شبکه‌ای، که باقی ماندن در بازارهای بین‌المللی برای هر بنگاه و اقتصاد هر کشوری، دیگر نه یک مزیت، بلکه یک ضرورت حیاتی است، مرکزیت ایالات متحده در بازار سرمایه، بازار فناوری و پویایی و بالندگی بازار مصرف این کشور، در کنار امکانات فنی و حقوقی و مالی آن دولت برای تحمیل اراده سیاسی خود در عرصه تجارت بین الملل، آمریکا را در موقعیتی قرار داده است که اگر مصر به حذف بنگاه یا کشوری از شبکه روابط اقتصاد جهانی باشد؛ تا حد زیادی در این امر توفیق خواهد یافت. تجربیات تلخ روزهای تحریم، متاسفانه تا حد زیادی موید این گزاره است.
سلاحورزی عنوان کرد: در مقابل آنان که بر اولویت اصلاحات ساختاری اقتصاد کشور تاکید دارند نیز دو نکته کلیدی را در استدلال‌های خود طرح می کنند که شایسته توجه بسیار است، نکته نخست اینکه دسترسی به بازارها، سرمایه و فناوری بین‌المللی، برای هر نظام اقتصادی منبعی است مانند سایر منابع؛ اما در نهایت آنچه اقتصاد را پیش می برد و موجب شکوفایی بنگاه و ارتقای رفاه خانوار می شود؛ توانایی اقتصاد برای ایجاد ارزش افزوده است. ناهنجاری های ساختاری در نظام اقتصادی ایران، با سرکوب انگیزه ایجاد رشد از طریق ارتقای بهره وری، موتور تولید ارزش افزوده در نظام اقتصادی ایران را خاموش کرده است و به این ترتیب گشایش های بین المللی نیز، تنها به رونق و رواج خام فروشی و اشاعه مجدد سیاست‌های مضر و مخرب سرکوب ارزی منجر خواهد شد. در واقع ریختن بنزین در باک ماشینی که موتور آن خراب است فایده‌ای ندارد.
نائب رئیس اتاق بازرگانی ایران ادامه داد: نکته دوم اینکه ناهنجاری‌های ساختاری نظام اقتصادی، که طرفداران اولویت اصلاح نظام اقتصادی نسبت به گشایش سیاسی، از آن بعنوان «تحریم‌های داخلی» و یا «خود تحریمی» یاد می‌کنند؛ تا حد زیادی از تحریم‌های بین‌المللی مستقل است.
وی افزود: البته قطعاً دسترسی به منابع بین‌المللی انجام این اصلاحات سخت و دردناک را ساده‌تر خواهد کرد؛ اما در اساس، این اصلاحات نیازمند زیرساخت فنی و اراده سیاسی در درون کشور است و اتصال ضروری و ذاتی به موضوع تحریم‌ها ندارد و کنار هم قرار دادن نکات و استدلال‌های دو گروه، بوضوح نشان می‌دهد در درازمدت، رسیدن به یک اقتصاد شکوفا و پایدار، نیازمند حل هر دو مسئله است.
سلاحورزی تصریح کرد: اما به نظر می‌رسد در صورت توانایی حاکمیت برای بسیج همراهی عمومی و عزم ملی، از طریق نمایش تعهد به اصلاح امور و رعایت استانداردهای حکمرانی خوب در نظام اقتصادی، گزینه دوم یعنی اصلاح ساختاری نظام اقتصادی از اولویت زمانی بیشتری برخوردار باشد و شانس ما برای بهره‌برداری صحیح از فرصت‌هایی که در پی گشایش بین‌المللی خواهد آمد را نیز افزایش دهد.
انتهای پیام
ثبت دیدگاه