احادیثی از امام حسن عسکری
چند حدیث کوتاه از فرمایشات حضرت امام حسن عسکری علیه‌السلام:
۱. لَا تُمَارِ فَیَذْهَبَ بَهَاؤُکَ وَ لَا تُمَازِحْ فَیُجْتَرَأَ عَلَیْکَ.
بحث و جدل نکن که وقار و شکوهت از بین می‌رود، و شوخی و مزاح نکن که بر تو جرأت (بی‌احترامی) پیدا می‌کنند.
۲. مَنْ رَضِیَ بِدُونِ الشَّرَفِ مِنَ الْمَجْلِسِ لَمْ یَزَلِ اللَّهُ وَ مَلَائِکَتُهُ یُصَلُّونَ عَلَیْهِ حَتَّی یَقُومَ.
کسی‌که در یک مجلس به نشستن در جای پایین‌تر و کم‌اهمیت‌تر رضایت دهد، همواره تا زمانی که از آنجا برنخیزد، خداوند و فرشتگانش بر او درود می‌فرستند.
۳. إِیَّاکَ وَ الْإِذَاعَةَ وَ طَلَبَ الرِّئَاسَةِ فَإِنَّهُمَا یَدْعُوَانِ إِلَی الْهَلَکَةِ.
بپرهیز از فاش‌کردن اسرار و از طلب مقام و ریاست، چرا که این دو انسان را به سوی نابودی می‌کشانند.
۴. مِنَ الذُّنُوبِ الَّتِی لَا تُغْفَرُ: لَیْتَنِی لَا أُؤَاخَذُ إِلَّا بِهَذَا.
از جمله گناهانی که بخشیده نمی‌شود [این است که شخص بگوید]: کاش فقط به‌خاطر همین گناه مؤاخذه شوم و بس.
۵. الْإِشْرَاکُ فِی النَّاسِ أَخْفَی مِنْ دَبِیبِ النَّمْلِ عَلَی الْمِسْحِ الْأَسْوَدِ فِی اللَّیْلَةِ الْمُظْلِمَةِ.
شرک در میان مردم از حرکت مورچه بر روی پارچه‌ای سیاه در شبی تاریک پنهان‌تر است.
۶. بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ أَقْرَبُ إِلَی اسْمِ اللَّهِ الْأَعْظَمِ مِنْ سَوَادِ الْعَیْنِ إِلَی بَیَاضِهَا
«بسم اللَّه الرّحمن الرّحیم» به اسم اعظم خداوند، از سیاهی چشم به سفیدی آن نزدیک‌تر است.
۷. حُبُّ الْأَبْرَارِ لِلْأَبْرَارِ ثَوَابٌ لِلْأَبْرَارِ وَ حُبُّ الْفُجَّارِ لِلْأَبْرَارِ فَضِیلَةٌ لِلْأَبْرَارِ وَ بُغْضُ الْفُجَّارِ لِلْأَبْرَارِ زَیْنٌ لِلْأَبْرَارِ وَ بُغْضُ الْأَبْرَارِ لِلْفُجَّارِ خِزْیٌ عَلَی الْفُجَّارِ.
دوستی نیکان با یکدیگر، پاداشی برای آنان است؛ دوستی گناهکاران با نیکان، مایه برتری و فضیلتی برای نیکان است؛ دشمنی گناهکاران با نیکان، زینت و افتخاری برای نیکان است؛ و دشمنی نیکان با گناهکاران، خواری و رسوایی برای گناهکاران است.
۸. مِنَ التَّوَاضُعِ السَّلَامُ عَلَی کُلِّ مَنْ تَمُرُّ بِهِ وَ الْجُلُوسُ دُونَ شَرَفِ الْمَجْلِسِ.
از نشانه‌های تواضع و فروتنی: سلام کردن به همه و نشستن در پایین مجلس است.
۹. مِنَ الْجَهْلِ الضَّحِکُ مِنْ غَیْرِ عَجَبٍ.
خنده بی‌دلیل و بی‌مورد نشانه جهل و نادانی است.
۱۰. مِنَ الْفَوَاقِرِ الَّتِی تَقْصِمُ الظَّهْرَ جَارٌ إِنْ رَأَی حَسَنَةً أَخْفَاهَا وَ إِنْ رَأَی سَیِّئَةً أَفْشَاهَا.
از جمله گرفتاری‌های کمرشکن، همسایه‌ای است که چون خوبی یا کار نیکی ببیند آن را پنهان سازد، و چون بدی ببیند آن را افشا نماید.
۱۱. بِئْسَ الْعَبْدُ عَبْدٌ یَکُونُ ذَا وَجْهَیْنِ وَ ذَا لِسَانَیْنِ یُطْرِی أَخَاهُ شَاهِداً وَ یَأْکُلُهُ غَائِباً إِنْ أُعْطِیَ حَسَدَهُ وَ إِنِ ابْتُلِیَ خَانَهُ.
چه بد بنده‌ای است کسی که دو روی دارد و دو زبان، برادرش را جلوی چشم‌ها بسیار مدح می‌کند و پشت سر او را بدگویی کند؛ اگر چیزی به او داده شود حسادت می‌کند و اگر گرفتار شود او را خیانت می‌کند.
۱۲. الْغَضَبُ مِفْتَاحُ کُلِّ شَرٍّ.
خشم کلید هر شر و بدی است.
۱۳. أَقَلُّ النَّاسِ رَاحَةً الْحَقُودُ.
کمترین آسایش و راحتی را انسان کینه‌توز دارد.
۱۴. أَوْرَعُ النَّاسِ مَنْ وَقَفَ عِنْدَ الشُّبْهَةِ أَعْبَدُ النَّاسِ مَنْ أَقَامَ عَلَی الْفَرَائِضِ أَزْهَدُ النَّاسِ مَنْ تَرَکَ الْحَرَامَ أَشَدُّ النَّاسِ اجْتِهَاداً مَنْ تَرَکَ الذُّنُوبَ.
پارساترین مردم کسی است که در امر شبهه‌ناک توقّف کند، و عابدترین ایشان کسی است که واجبات را انجام دهد. زاهدترین آنان کسی است که از حرام دوری کند، و پرتلاش‌ترین مردم کسی است که گناهان را رها کند.
۱۵. قَلْبُ الْأَحْمَقِ فِی فَمِهِ وَ فَمُ الْحَکِیمِ فِی قَلْبِهِ.
اندیشه و خرد فرد احمق در دهان او، و دهان فرد حکیم در اندیشه و خرد او است.
۱۶. لَا یَشْغَلْکَ رِزْقٌ مَضْمُونٌ عَنْ عَمَلٍ مَفْرُوضٍ.
مبادا روزی تضمین شده، تو را از عمل واجب باز دارد!
۱۷. مَنْ تَعَدَّی فِی طَهُورِهِ کَانَ کَنَاقِضِهِ.
کسی که در پاکیزگی و طهارت خود زیاده‌روی کند، مانند کسی است که آن را باطل کرده است.
۱۸. مَا تَرَکَ الْحَقَّ عَزِیزٌ إِلَّا ذَلَّ وَ لَا أَخَذَ بِهِ ذَلِیلٌ إِلَّا عَزَّ.
کسی که حق را رها کند، هرچقدر هم عزیز باشد، ذلیل می‌شود؛ و کسی که با حق همراه شود، هرچقدر هم ذلیل باشد، عزیز می‌گردد.
۱۹. صَدِیقُ الْجَاهِلِ تَعَبٌ.
دوست فرد جاهل، رنج و زحمت است.
۲۰. خَصْلَتَانِ لَیْسَ فَوْقَهُمَا شَیْ ءٌ الْإِیمَانُ بِاللَّهِ وَ نَفْعُ الْإِخْوَانِ.
هیچ چیز برتر از دو خصلت: ایمان به خدا، و سود رساندن به برادران نیست.
بحارالانوار ج۷۵ ص۳۷۰ تا ص۳۷۴
ثبت دیدگاه