فلسفه روزه
از امام رضا (علیه‌السلام) دربارۀ فلسفه روزه در کتاب عیون الاخبارالرضا(ع)، نقل شده است:
مولایمان علی‌بن‌موسی‌الرضا (علیه‌السلام) فرموده‌اند: «اگر کسی بپرسد چرا روزه در ماه رمضان قرار داده شده است و نه در ماه‌های دیگر، گفته می‌شود؛ زیرا ماه رمضان، ماه نزول قرآن است و در آن میان حق و باطل، جدایی و تمایز افکنده شده است؛ چنان‌که خدای تعالی فرموده است: ‘شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِی أَنْزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِلنَّاسِ وَ بَیِّنَاتِ مِنَ الْهُدَى وَالْفُرْقَانِ؛ ماه رمضان که قرآن در آن فروفرستاده شده است. [قرآن] کتابی است که راهبر مردم و دربردارندۀ دلایل آشکار و جدایی حق از باطل است.ʻ
در این ماه به محمد (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) وحی شد و در آن شب، قدری است که از هزار ماه ارزشمندتر است. در آن شب، هر کار محکم و استواری فیصله داده می‌شود. ماه رمضان، آغاز سال است و هر خیر و شر و سود و زیان و رزق و مدت عمری در آن مقدر می‌شود؛ از این‌رو به آن شب، شب قدر می‌گویند.»
امام علی‌بن‌موسی‌الرضا (علیه‌السلام) از پدران بزرگوارشان، به نقل از امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) و ایشان از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) فرمایش کردند: «ماه رمضان به‌حق، ماه باعظمتی است. خداوند در این ماه بر خیرات و خوبی‌ها می‌افزاید و بدی‌ها و گناهان را می‌زداید و مراتب انسانی را بالا می‌برد. هرکس در این ماه چیزی صدقه بدهد، خدایش می‌آمرزد و هرکس به زیردستان خود احسان کند، خدایش می‌آمرزد و هرکس خوش‌اخلاقی ورزد، خدایش می‌آمرزد و هرکس از بستگان خود دستگیری‌کند، خدایش می‌آمرزد.
این ماه شما همچون دیگر ماه‌ها نیست. این ماه چون به شما روی کند، با برکت و رحمت روی می‌آورد و چون بگذرد با آمرزش گناهان به شما پشت می‌کند و می‌رود. این ماهی است که خوبی‌ها در آن دوچندان می‌شود و نیکوکاری‌ها مقبول می‌افتد. هرکس در این ماه، تنها برای خدا دو رکعت نماز مستحب بخواند، خدایش می‌آمرزد. تیره‌بخت‌ترین انسان کسی است که این ماه بر او بگذرد و گناهانش را نبخشایند. در نتیجه، روزی که نیکوکاران با دریافت جوایز پروردگار کریم خود، به سعادت و رستگاری می‌رسند، او تهی‌دست و زیانکار می‌ماند.»
منبع: کتاب چشمه حکمت رضوی اثر محمدباقر پورامینی
ثبت دیدگاه