علنی به نقل از ایسنا/خراسان رضوی یک استاد حوزه و دانشگاه گفت: اگر انتظار داریم که جلسات روضه موثر باشد، لازم است این جلسات با قرآن مانوس شود. زمانی که این انس شکل گیرد، آن ارتباط حسی، روحی و لذت معنوی که نیاز مستمع است، با قرآن برقرار خواهد شد.
حجت‌الاسلام علیرضا پناهیان در اختتامیه اجلاسیه مدرسین و مدیران نهضت تربیت قرآنی نورالثقلین که جمعه، پنج آذر، در مجتمع فرهنگی تربیتی امام رضا(ع) برگزار شد، اظهار کرد: ارتباط با قرآن نیازمند ۲ اتفاق مهم است. یکی از مسائل به مختصات وجودی آدمی و دیگری به سفارشات رسول خدا(ص) درباره قرآن بازمی‌گردد. در حقیقت اگر ارتباط ما با قرآن در قالب یک رابطه انیس و مونسانه برقرار شود و این کتاب الهی به عنوان یک ضرورت در زندگی آدمیان جاری و ساری گردد، آن زمان نوبت به بهره‌برداری از قرآن می‌رسد.
وی با اشاره به راه‌کارهای ایجاد لذت از رابطه با قرآن گفت: اگر بخواهیم یک رابطه رفتاری موثر با انسان‌ها داشته باشیم و موضوعی را میان آنان ترویج کنیم، باید کاری کنیم که آنان از این رابطه لذت ببرند و این نیاز به لذت بردن در آنان نهادینه شود. به عنوان مثال حضور در حرم مطهر امام رضا(ع) حس خوبی به آدمی می‌دهد؛ اگر این حس نبود، قطعا از این جمعیتی که هر سال به حرم رضوی مشرف می‌شوند، نبود.
پناهیان با بیان اینکه همین احساس خوب حضور در حرم و یا روضه امام حسین(ع) بودن است که باعث سرودن شعرها، ریختن اشک‌ها و ابراز محبت‌ها شده، گفت: حال این وسال مطرح می‌شود که چرا برای دست یافتن و پیدا کردن این حس خوب برنامه‌ریزی و تلاش نمی‌کنیم؟
این استاد حوزه و دانشگاه بر لزوم قرائت حزین و از روی ترس و خوف به عنوان یکی از راه‌کارهای افزایش اثرگذاری قرآن تاکید و بیان کرد: سیره اولیای خدا این است که در قرائت قرآن گریه می‌کنند. در روایتی نیز آمده که قرآن را با اندوه بخوانید زیرا قرآن با حزن نازل شده است. در حقیقت آن جلسه قرآنی صحیح و اثربخش است که افراد در کنار خواندن قرآن، گریه کنند. مگر می‌شود قرآن را خواند و همزمان گریه نکرد؟ البته ترجمه درست و مناسب و اقداماتی از این دست می‌تواند به تسهیل این موضوع کمک کند اما بسیاری به دنبال این مهم نیستند تا آن احساس خاصی که با اشک همراه باشد را در خود ایجاد کنند.
وی عنوان کرد: گریه کردن پای قرائت قرآن دلایل متنوعی دارد. همین دلایل می‌تواند ما را با هر بار خواندن قرآن به اشک و ابراز احساس وادار کند. در همین دوره معاصر اولین شهیدی که پای قرائت قرآن گریه می‌کرد، شهید سید علی‌اکبر لواسانی بود. آیا ما امام معصومی را می‌شناسیم که قرآن را بخواند، بدون اینکه گریه کند؟ بنابراین تا زمانی که این لذت معنوی از قرآن پدید نیاید، نهضت قرآنی مد نظرمان در کشور تحقق پیدا نمی‌کند.
پناهیان با بیان اینکه با تمسک به اهل بیت(ع) می‌توانیم آداب قرآن خواندمان را اصلاح کنیم، گفت: لازم است فرهنگ خود را تغییر دهیم زیرا قرآنی که با اشک همراه نباشد، فایده‌ای هم ندارد و نمی‌توان به تفکر و عمل به دستورات آن از این طریق امیدوار بود. البته نباید از یاد برد که نمی‌توان گریه را به صورت تحمیلی پیاده کرد چون گریه ناشی از یک احساس درونی است. فرهنگ گریه در کشور ما عمدتا در مجلس عزاداری است و خیلی مرسوم نیست کسی پای قرائت قرآن اشک بریزد. مساله مهم در قرائت قرآن لذت بردن از آن است. در حال حاضر شاید خیلی از قرائت قرآن لذت نمی‌بریم؛ علامت این لذت نبردن نیز همین است که اشعار زیادی درباره قرآن سروده نشده است.
وی اظهار کرد: باید توجه داشت قرآن موضوعی است که با فطرت آدمیان مرتبط است. شکوفاترین وضعیت فطری در قلب انسان‌ها نیز مربوط به اولیای خداست. در همین رابطه یکی از مشکلات امروز ما جدا کردن قرآن از عترت است؛ یعنی وضعیت به گونه‌ای شده که قاریان و جلسات قرآن راه خود را پیش گرفته و مداحان، روضه‌ها و جلسات ذکر اهل بیت(ع) نیز به راه دیگری می‌روند. این در حالی است که این ۲ مقوله همراه با یکدیگر است.
پناهیان اضافه کرد: آیا می‌توان احساسی که به اهل بیت(ع) و کینه‌ای که نسبت به دشمنان‌شان داریم را از قرآن جدا کرد؟ آیا شما می‌توان عبارت «صِرَاطَ الَّذِینَ أَنْعَمْتَ عَلَیْهِم غَیْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَیْهِمْ» را قرائت کرد اما یاد امیرالمومنین(ع) در ذهن آدمی تداعی نشود؟ اتفاقا حجم زیادی از آیات قرآن درباره قصص انبیا(ع) و اولیای الهی است. پس نمی‌توان قرآن را خواند اما یاد انبیای الهی را در دل و ذهن زنده نکرد. سیره قرآن نیز همین است که هنگام خواندن آن انسان‌ها مدام به یاد انبیای الهی هستند.
این استاد حوزه و دانشگاه افزود: با انس با قرآن در جلسات مذهبی به بهره‌برداری از اثرات آن خواهیم رسید چون اولین وجه قرآن بعد اجتماعی آن است. در این کتاب ارزشمند تمام عبارات بیانات سیاسی و اجتماعی است. اساسا این کتاب در صحنه مسائل سیاسی و اجتماعی نازل شد. پس اول باید به عنوان یک عنصر سیاسی با قرآن مواجه شد. قرآن دائما در حال کنایه انداختن نکات سیاسی به ماست. به عنوان نمونه آیاتی که در مکه نازل شده، درگیری‌های سیاسی مکه را بیان می‌کند. البته این آیات عمق عرفانی، بعد فقهی و وجه اخلاقی هم دارد که نباید آن را انکار کرد.
وی خاطرنشان کرد: قرآن شعر نیست و شبیه و نظیری ندارد. اما اگر بخواهیم قرآن را شبیه چیزی تصویف کنیم، شاید بتوان آن را با شبکه توئیتر قیاس کرد. با مراجعه به توئیتر مشاهده خواهیم کرد که اعضای آن عموما در حال کنایه زدن به فضای سیاسی هستند. آیات قرآن هم اینگونه است و خداوند دائما در حال کنایه زدن به افراد مختلف است. در مجموع اگر کسی تحلیل سیاسی قرآن را نداند، اساسا وارد فهم قرآن نشده است.
انتهای پیام
ثبت دیدگاه