آیه‌های انتظار
به گریه‌های یتیمانه‌ی گدایانت…
اراده کن برسد دست ما به دامانت
بریده‌ایم ز شهر و به خاک‌راه زدیم
به این امید که باشیم در بیابانت
گناهکاری ما خشکسالی آورده
نمی‌رسد به نفس‌های شهر، بارانت
“بُطونهم مُلئت بالحرام” هم شده‌ایم
که نیستیم زمان عمل مسلمانت…
ز ره نیامدی و جمعه جمعه پیرشدند
تمام پیرغلامان ز داغ هجرانت
بیا بهار به پا کن بهار یعنی تو
بیا که گل بدهد دانه دانه گلدانت
عزای جد غریبت رسیده آقاجان
فدای شال عزا و دوچشم گریانت
برات کرببلا را بیا محبت کن
بحق خشکی لب‌های جد عطشانت
شاعر: سید پوریا هاشمی
ا.یوسفی
ثبت دیدگاه