بدترين مصيبت‌های ما
آیت الله العظمی جوادی آملی:
مشكل ما در نقص و نرسيدن به كمال، فراموشی است كه از بدترين مصيبت‌های ماست. كار خوبی را كه انجام می‌دهیم، فراموش نمی‌كنيم. چون آن را بارها بازگو كرده و به آن علاقمنديم؛ ولی چون گناه مرتكب شده را پنهان می‌كنيم، كم‌كم از يادمان می‌رود. و در صدد جبران آن هم نيستيم؛ زيرا انسان آنگاه در صدد جبران نقص است كه متذكّر آن نقيصه باشد.
از اين رو به ما گفته‌اند: اگر كار خيری كرديد، آن را فراموش كنيد و اگر از شما اشتباهی سر زد، به ياد آن باشيد؛ زيرا تذكر خطا، وسيله استغفار و سبب انفعال است ولی يادآوری كار خير، زمينه غرور را فراهم می‌کند. گاهی انسان، آن قدر كار خير را بازگو می‌كند كه كار خيرش پژمرده می‌شود.
در بعضی از روايات اهل‌بيت (سلام الله علیهم) آمده است كه اگر شما كار خيری را انجام داديد، لازم نيست آن را برای كسی بازگو كنيد؛ مثل اينكه، شما گلی را از بوستان بكنيد و چند بار به آن دست بزنيد. طبيعی است كه پژمرده می‌شود و عطر و زيبايی آن از بين می‌رود. كار خير نيز وقتی زيبا و معطّر است كه پنهان بماند يا اگر دَرِ شيشه عطری را باز كنيم، عطر از آن می‌پرد. ولي كار شرّ مثل بوی بد است، دَرِ شيشه آن را بر داريد بگذاريد زود بويش برود، يعنی به ياد آن باشيد. وقتی به ياد بوديد با توبه آن را جبران می‌کنید.
مبادی اخلاق در قرآن ص۵۵،۵۶
ثبت دیدگاه